Z pamiętnika Heinza Kuttina, 9/10 stycznia 2016

Z pamiętnika Heinza Kuttina, 9 stycznia 2016, 20:49

-Ja pierdolę.

W pokoju zapada cisza i oczy wszystkich zwracają się na Michiego pochylonego nad komórką.

-Przepraszam, ale ja muszę wyjść.

-Bo?

-Tyśka właśnie wymyśliła, że pójdzie biegać. O 21. W ciąży. W obcym mieście. Oszaleję z tą dziewczyną.

-Sandra ma takie zachcianki żywieniowe, że na pewno poziomem wkurwiania przebija Tyśkę – śmieje się Gregor.

-Ah tak? - dziwi się Michi. - Czy Sandra zaczyna płakać co 10 minut i krzyczy, że to twoja wina?

-Nie. Ale czy Tysia żąda na kolację ryby z puszki polanej miodem?

-Nie. Za to woła mnie, a kiedy pytam o co chodzi krzyczy, że już nieważne i sama sobie poradzi. Potem idzie cała litania o tym, że tyle ze mnie pożytku w domu i że sama sobie taki los zgotowała.

-Jaqueline całą drugą ciążę twierdziła, że dziecko nie jest moje – wtrącam wesoło.

Wszyscy spoglądają na mnie zdziwieni.

-I trenera to bawi? - pyta niepewnie Kraft.

-Taki żart no... - próbuję tłumaczyć.

-Trener z Jaqueline to jednak dobrze dobrany jest – śmieje się Morgi. - Jedno dziwniejsze od drugiego.

-Nie wiem o co chodzi, ale uznam to za komplement. Michael, leć do Tyśki, przemów jej do rozsądku i wracaj!

Blondyn zbiera się z łóżka na którym siedział między Gregorem i Fettnerem i wychodzi z pokoju.

-Na czym to skończyliśmy? - pytam Sarę.

Poprzedniego wieczoru urządziliśmy sobie z Sarą, Timem i Felixem bardzo przyjemną odprawę sztabu, na którym Sara notowała wszystkie nasze uwagi względem zawodników. Było dużo śmiechu, opowiadałem anegdoty, Sara trzy razy chciała sobie strzelić w łeb, a Felix zasnął w połowie omawiania Didla, bo jak stwierdził pokłócił się z Gregorem i ten odmówił udostępniania mu RedBulla. Bzdura, nie wyglądają na pokłóconych. Moja wrodzona trenerska intuicja podpowiada mi, że po prostu nie był zainteresowany kłamczuch jeden!

-Gregor źle wygląda w seledynowym kombinezonie – Sara czyta kolejny punkt.

-O to, to, to! - wykrzykuję wymachując ręką. Fettner i Kraft uderzają się otwartymi dłońmi w czoło.

-Chciał trener kiedyś wiedzieć co to facepalm – śmieje się Sara. - To właśnie było to!

-O co wam chodzi? - pytam niezadowolony. - Przecież zależy nam na pozytywnym wizerunku kadry!

-Pozytywny wizerunek kadry opiera się na przykład na tym, żeby Gregor nie skakał w kombinezonie w króliczki bez głowy, a nie na kolorze – tłumaczy spokojnie Tim.

-Króliczki bez głowy? - powtarzam zdziwiony. - Przecież to brutalne! Nasze zawody oglądają dzieci! Ale na przykład takie króliczki z głową...

-Nie będę skakał w kombinezonie w króliczki – protestuje Gregor.

-Schlieriego lepiej w kampanie dla dzieci nie ładować – popiera kolegę Morgi. - Lily chciał pomóc i co z tego wyszło?

-Została przewodniczącą!

-Bo Fettner rozdał dzieciom swoje zapasy z Mannera!

-Rozdałeś dzieciom swoje słodycze? - pytam Manuela, a on potwierdzająco kiwa głową. - Jestem z ciebie taki dumny! Dostaniesz honorowy order Heinza Kuttina!

-A co to daje?

-Nic. Po prostu będziesz miał order.

W tym momencie drzwi otwierają się z hukiem i wpada Michi. Dopada do swojej walizki i wyciąga z niej grube dresowe spodnie.

-Gdzie idziesz? - pytam uprzejmie.

-Biegać z Tyśka – mruczy wciągając spodnie na nogi.

Wszyscy rzucamy mu pytające spojrzenia.

-No co? Przecież nie puszczę jej samej! Nie dość, że jest moją żoną, to jeszcze ma przy sobie moją córkę!

-Tłumaczyłem ci, że jest za wcześnie, żeby stwierdzić czy to chłopiec czy dziewczynka – Morgi przewraca oczami.

-Chyba lepiej wiem, co robiłem, tak? - pyta go Michi nakładając grubą kurtkę.

-Chyba że nie ty robiłeś – podśpiewuje pod nosem Didl.

Hayboeck jednym susem pokonuje dystans między nim a Diethartem, łapie młodszego z Thomasów za bluzę i lekko unosząc przyciska do ściany.

-Mówisz o mojej rodzinie. Jeszcze jedno słowo, a cię tak załatwię, że do końca życia będziesz rzecznikiem prasowym reprezentacji Kazachstanu. Zrozumiałeś?

-Nie unoś się tak – Didl próbuje obrócić sytuację w żart i rozluźnić uścisk blondyna na swojej bluzie, ale nic z tego; Hayboeck ma dużo więcej siły. - Nic trener nie zrobi? - pyta mnie.

-Nic nie widziałem – uśmiecham się promiennie. - Akurat Sara mnie tu zagadała.

Dziewczyna prycha śmiechem, ale potwierdzająco kiwa głową.

-No nie widzi trener, co on robi?!

-Takie tam wasze zabawy – rzucam pogodnie. - Michi wędruj do Tysi. Tymczasem mamy do omówienia kolejny problem! Jak usiądziemy w samolocie?!

Z pamiętnika Heinza Kuttina, 10 stycznia 2016, 15:23

Kraft ładuje się na belkę i uważnie mi się przygląda. Spoglądam na odczyty wiatru. Są bardzo obiecujące! Z radością sygnalizuję zgodę na rozpoczęcie najazdu i włączam kamerę. Rozpędza się i... świetne wybicie! Szkoła Heinza, nikt nie zaprzeczy!

Szybko przenoszę wzrok na ekran i serce mi zamiera. Kraft bezwładnie osuwa się po zeskoku. W którym momencie zdołał upaść?! Nie wiem, nie widziałem bo akurat gratulowałem sobie w myślach wspaniałej techniki.

Oh Heinz, co żeś uczynił?!

Cały czas oglądam akcję na ekranie. Na rozbieg wbiega Sara i ratownicy. Dobrze, szybka reakcja.

Ale zaraz... to nie jest Sara.

-Co tam do cholery robi Tysia?! - wykrzykuje obok mnie Stoeckl.

Biorę do ręki krótkofalówkę i łączę się z moją fizjoterapeutką.

-Sara, co jest?

-Przepraszam! - słyszę, że dziewczyna jest roztrzęsiona. - Ja spanikowałam! Zamurowało mnie, a Tysia widząc, że nie reaguję sama tam pobiegła.

-To biegiem za nią! - krzyczę zdenerwowany.

Spoglądam na Stoeckla obok mnie.

-Miała się oszczędzać – mruczy niezadowolony.

-To tylko jeden...

-Odpowiadam za nią!

-Jest dorosła – próbuję go przekonać.

-Związek jak tylko usłyszał o ciąży chciał ją zesłać na urlop, ale się uparła! Jest tu na moją odpowiedzialność i miała się nie wychylać!

Z pamiętnika Heinza Kuttina, 10 stycznia 2016, 20:56

-Alex, wiesz gdzie spotkamy Tysię? - pytam wesoło Stoeckla, gdy ten otwiera nam drzwi. Zaraz za mną stoi Kraft z ręką na temblaku i Sara.

-To chyba nie jest...

-Daj spokój! - prycham. - Chcemy jej tylko podziękować!

Alex przez chwilę lustruje nas wzrokiem, aż w końcu wzdycha zrezygnowany.

-Regeneruje Fannemela. Pokój 236.

-Dziękuję, przyjacielu!

Ruszamy zatem do pokoju 236. Drzwi są otwarte, a z wnętrza słychać dialog po norwesku.

-Nie przeszkadzamy? - pytam wchodząc.

Wzrok Tysi i Fannemela przenosi się na nas.

-Skądże – uśmiecha się brunetka. - Krafter, już cię wypisali?

-Porobili badania i tylko rękę mam zwichniętą. Tak przy okazji to gratuluję zwycięstwa – brunet zwraca się do Fannemela, który uśmiecha się szeroko na samą myśl.

-Przepraszam cię Tyśka – zaczyna nieśmiało Sara. - Ja spanikowałam. Pewnie masz teraz kłopoty...

-Co ty! – prycha śmiechem brunetka. - Co prawda Alex mnie uziemił niczym prawdziwy ojciec, ale z Fannemelem więc to żadna kara. Gorzej jakbym miała tu siedzieć z Hilde.

Anders zaczyna się śmiać, a brunetka skupia swój wzrok na mojej fizjoterapeutce.

-Nie bój nic. Przy moim pierwszym upadku pomagało mi dwóch innych fizjoterapeutów. Co prawda, ja też pobiegłam, ale nie byłam sama. Każdemu się mogło zdarzyć! Uszy do góry i więcej pewności siebie.

-Więc nie masz mi za złe...

-A skąd! Ale wiesz, że masz wobec mnie dług?

-Jasne...

-I właśnie teraz możesz go spłacić! Zastąp mnie na pół godziny, a ja pójdę z Krafterem na gorącą czekoladę!

Sara uśmiecha się szeroko i wędruje na miejsce Tyśki.

-Fanni...?

-Cały czas tu byłaś, wiem co mam mówić – śmieje się blondyn.

-Mój człowiek! Heinz, idziesz?

Gorąca czekolada z łamagą i największa kłamczuchą FISu? Jakże mógłbym odmówić?!