Z pamiętnika Heinza Kuttina, 3 stycznia 2016

Z pamiętnika Heinza Kuttina, 3 stycznia 2016, 17:36

Łooo matulu, jakie odprawy sztabów szkoleniowych są nudne.

Siedzimy tu już drugą godzinę. Sara, mądra dziewczyna, zabrała ze sobą sudoku, wiedziała że Walter będzie chrzanił od rzeczy, więc ma co robić. Ja dla kontrastu nudzę się jak mops. Jedynie czasami podpowiadam Sarze, ale ta chwilę temu stwierdziła, że ja chyba nie wiem o co chodzi w sudoku.

Jak można nie wiedzieć o co chodzi w sudoku?! Toż to taka krzyżówka, tylko wszystkie hasła są trzyliterowe. Prawda? Spytam Tysi.

Tak, ona też tu jest. Ona też jak widać wygrała w sztabie konkurs na to kto pójdzie z trenerem słuchać litanii Hofera.

Siedzi obok Stoeckla i ukradkiem zasłania dłonią usta, żeby nie było widać jak ziewa. Pod stołem widzę jakieś babskie pisemko, które od dobrej godziny kartkuje.

'Czy w sudoku chodzi o to, żeby wpisywać trzyliterowe hasła?'

Wyślij.

Obserwuję dziewczynę, która po chwili podnosi z kolan telefon i odczytuje wiadomość. Zaraz potem rzuca mi pełne politowanie spojrzenie.

'Nie, chodzi o to, żeby wpisywać cyfry.'

'Cyfry? A niby skąd mam wiedzieć jakie?!'

Tysia uśmiecha się pod nosem.

'O to właśnie chodzi w tej grze.'

To mi teraz wytłumaczyłaś, nie ma co.

Po chwili zauważam, że uśmiecha się triumfująco i pokazuje Schusterowi, który siedzi obok niej, coś ze swojej gazety. Ten robi wielkie oczy i po chwili zaczyna się śmiać. Jakby tego było mało na sam koniec wzrok obojga pada na mnie.

-Co jest? - słyszę szept Stoeckla, więc brunetka i jemu pokazuje ten sam artykuł. Jego reakcja jest niemal identyczna jak niemieckiego szkoleniowca.

Tysia podnosi nieco wyżej telefon i robi zdjęcie gazety, którą trzyma na kolanach. Zaraz potem mój telefon zaczyna wibrować.

Otwieram mmsa i o mało nie dostaję zawału. Na zdjęciu jest Andreas Wellinger trzymający za rękę Sophie Kuttin. Moją malutką Sophie! Moje dziecko!

-Prędzej Hoferowi opalenizna opadnie, niż ja się na to zgodzę! - wykrzykuję wstając gwałtownie.

Ryk śmiechu, który pochodzi z części gdzie siedzą Norwegowie i Niemcy przechodzi wszelkie dopuszczalne granice decybeli.

-Słucham? - pyta zszokowany Walter.

-Nie pozwolę, żeby moja córka spotykała się z Wellingerem!

-Ale ja mówiłem, akurat o powierzchni reklamowej na kasku...

-W dupie mam twoją powierzchnie reklamową! Dawać mi tu Wellingera!

-Może najpierw porozmawiaj z Sophie? - proponuje spokojnie Schuster.

-Dobra, Sophie też mi tu możecie dać! Obojgu naraz wybije te głupoty z głowy!

-Dowiem się wreszcie o co tu chodzi?! - pyta zdezorientowany Hofer. - Niemcy i Norwegia, dobrze się bawicie?

-Jak nigdy wcześniej na odprawie – odpowiada rozpromieniony Stoeckl.

-Miliony raz słyszeliśmy już o powierzchniach reklamowych, może już odpuśćmy? - rzuca nieśmiało Tysia.

-No wiesz! I ty Hayboeck przeciwko mnie?! - bulwersuje się Walter. - Niech wam będzie! Ale żeby potem płaczu nie było, że czegoś nie wiecie!

Wszyscy ruszają do wyjścia. Po drodze mija mnie biegnąca Tysia z telefonem przy uchu.

-Czerwony alarm. Znajdźcie Wellingera zanim Heinz to zrobi!

Z pamiętnika Heinza Kuttina, 3 stycznia 2016, 18:10

Są. Oboje. A raczej wszyscy! Na kanapie siedzi moja Sophie, obok niej Wellinger. A wokół kanapy Megi, Kris, Sandra, Sara i co najgorsze: moja żona! Cholerne zawody w Innsbrucku, mają tu baby za blisko! Są też chłopcy, ale oni tylko przyglądają się z zainteresowaniem, a nie robią za ochronę.

-Teraz będziecie się tłumaczyć! - wykrzykuję ruszając agresywnie w ich kierunku.

Nagle nie wiadomo skąd, między mną a nimi pojawia się Tysia.

-Łooo, nie tak szybko!

-A ty co?! - próbuję ją ominąć, ale ona znowu zastępuje mi drogę.

-Nie radziłbym się z nią szarpać – informuje mnie znudzonym tonem Michi.

-Wiem, jest w ciąży!

-Ciąża jak ciąża, ona po prostu odda trenerowi trzy razy mocniej!

-Potwierdzam! Znam ten ból z autopsji – rzuca Kraft. - Ahh, to były czasy!

-Chcę porozmawiać z córką.

-To ja już pójdę! - proponuje Wellinger i podnosi swój kościsty tyłek z kanapy.

-Siadaj!

Posłusznie opada na siedzenie. Jego mina nie wskazuje na nic dobrego.

-Reszta wynocha!

-Żądam adwokata! - krzyczy Andreas. - Nie wiem, Schustera, Tysię, kogokolwiek...

-Schuster ci w starciu z naszym trenerem nie pomoże – prycha śmiechem Morgi i zabiera pod rękę Kris.

-Tyśka, zabieraj się stąd! – nakazuję.

-Nie możesz na mnie krzyczeć! Ja jestem w ciąży!

-Ja chcę, żeby Tysia została! - oznajmia piskliwym tonem Sophie.

-Tak jest! Moja dziewczynka! - brunetka przybija piątkę z moją córką. - To ja bym chciała, żeby została Sandra!

-To nie jest koncert życzeń! - wrzeszczę.

-Ja jednak pójdę... - mruczy Wellinger.

-Siadaj na dupę – Tysia jednym ruchem ręki ściąga chłopaka z powrotem na kanapę. - Sandra? Zapraszam!

Blondynka usadawia się między mną a Sophie.

-Co to ma na celu? - pytam zirytowany.

-Może chociaż jedno z nich przeżyje – oznajmia Sandra z szerokim uśmiechem.

Biorę głęboki oddech.

Spokojnie Heinz, to przecież nic takiego. Nic takiego, poza tym że ten nieodpowiedzialny dzieciak spotyka się z twoją malutką, 18-letnią córeczką. I może jej kiedyś zrobić krzywdę!

-Jak długo to trwa?

Sophie spogląda na dziewczyny, ale te dają jej znak, żeby spokojnie na wszystko odpowiadała.

-Sześć... Siedem tygodni.

O mało nie dostałem zawału, bo myślałem że powie miesięcy.

-A wy moje drogie jak długo o tym wiecie? - pytam dziewcząt siląc się na uprzejmość.

-Sześć... Siedem tygodni – prycha śmiechem Tysia.

Ah bawi cię to?!

-Jakim cudem?! - wykrzykuję.

-Ja cały czas siedzę w Innsbrucku i Sophie czasem do mnie wpada – wzrusza ramionami Sandra. - Tysia z kolei wie od Andiego.

-A mama?

-Mama też o wszystkim wiedziała.

Moja rodzina się mnie wyrzekła. Oddychaj Heinz. Wychowałeś żmije na własnej piersi.

-Heinz... - zaczyna niepewnie Tysia. - To tylko szczeniacka miłość.

-Czyżby?! - atakuję ją. - On jest od ciebie młodszy tylko o 4 lata! Pewnie za chwilę, też będzie chciał zakładać rodzinę.

-Ja nie... - jąka się Wellinger.

-Milcz! - krzyczę, a pomiędzy nami staje Tysia.

-Uspokój się! Nic się przecież nie dzieje! Ja w wieku 21 lat nie myślałam o dzieciach!

-Tu nie trzeba myśleć! Wystarczy działać! Akurat ty powinnaś wiedzieć jak się robi dzieci!

-Nie przeginaj! - ostrzega go Sandra.

-W gazetach już o nich piszą!

-Bo Welli to sportowiec, nastolatki na niego lecą i interesują się jego życiem – wyjaśnia ze spokojem blondynka.

-Nie mam zamiaru oglądać mojej córki w gazetach!

-To ich nie czytaj – proponuje Tysia.

Biorę głęboki oddech.

-Jeszcze nie skończyliśmy – informuję całą czwórkę.

-Będziemy gotowi – odpowiada mi z pełną powagą Sandra, ale widzę, że ledwo się powstrzymuje, żeby nie parsknąć śmiechem.

Odwracam się na pięcie i ruszam w kierunku wind.

I mimo całej powagi sytuacji, to całkiem zabawna ta nasza wojenka.