Z pamiętnika Heinza Kuttina, 18 sierpnia 2016

Z pamiętnika Heinza Kuttina, 18 sierpnia 2016, 14:26

-Fettner ma beznadziejne wyniki – mruczy pod nosem Tysia przeglądając kartę Manuela.

Brunetka zgodziła się pomóc Sarze w porządkowaniu kart chłopaków po sezonie zimowym i w tworzeniu raportów. Siedzimy tu już trzecią godzinę, a jesteśmy dopiero na drugim zawodniku.

-Cholera, ja nie wiem co się z nim dzieje – rzuca zrezygnowana Sara. - Nie zmieniam nic w jego programie treningowym, wszystko ma dobierane indywidualnie. I co? I gówno!

-Żre za dużo czekolady – oznajmia Tyśka uśmiechając się kpiąco. - Zapisz tu, że potrzebuje ekspresowo pełnego pakietu badań.

Podaje Sarze kartę, a blondynka zaczyna notować. Tysia formalnie nadal jest pracownikiem Norweskiego Związku Narciarskiego, więc jej obecność na naszym spotkaniu musi pozostać bez śladu, żeby uniknąć jakichkolwiek nieprzyjemności.

-Co ty Tyśka jesz? - pytam przyglądając się zawartości miski przed nią.

-Papkę z warzyw – odpowiada czytając kolejne sprawozdania z sezonu.

-I jak mniemam przepis dała ci Jaqueline?

-Nawet tego nie skomentuję.

W tym momencie drzwi się otwierają i do salki wpada Michi niosąc po jednym nosidełku w każdej z dłoni.

-Witam państwa – wykrzykuje na wejściu. - Zmiana warty Tyśka, bo ja muszę lecieć na trening.

Tysia wstaje zza stołu.

-Moje maluchy... – uśmiecha się pochylając nad bliźniakami, ale po chwili marszczy czoło i zaczyna im się przyglądać.

-Jakby mogły mówić, to by ci powiedziały jaki super dzień miały z tatą! - zachwala swoje umiejętności Hayboeck. - Byliśmy na spacerze z wujkiem Gregorem i z Maxem, potem trochę pospały...

Tysia w tym czasie wyjmuje bliźniaki z nosidełek i odwraca je w stronę Michiego.

-Hayboeck, japa. Przypatrz się swoim dzieciom. I co widzisz?

-No co? Nie są brudne...

-Nie, o coś innego mi chodzi.

-No co?

-Nie odróżniasz własnych dzieci?! Ubrałeś Thomasa w ubranka Leny, a Lenę w niebieskie ubranka Thomasa!

Michi staje jak wryty. Razem z Sarą i Koflerem uważnie przyglądamy się bliźniakom.

-Przecież nie pomyliłbym płci własnych dzieci!

-To co? Ściągamy pieluchy, żeby się przekonać?

Tysia coraz szerzej się uśmiecha na widok konsternacji Michiego.

-Cholera, Tysiunia... Ty masz rację! Co ze mnie za ojciec... Ubierałem ich zupełnie automatycznie! Nie wiem jak to się mogło stać! Daj, przebiorę ich.

-Teraz to już daj spokój – prycha śmiechem brunetka i podaje mi Lenę, a Thomasa jako że przysypia odkłada do nosidełka.

-Cześć księżniczko – uśmiecham się do małej, a ona uśmiecha się do mnie szeroko. Ma typowo Tyśkowy uśmiech. Za to - podobnie jak Thomas – kolor włosów odziedziczyła po Michim.

-Niech mi trener córki nie podrywa – upomina mnie Hayboeck i zarzuca sobie torbę na ramię zbierając się do wyjścia.

W tym momencie drzwi się otwierają i do salki zagląda Tynka.

-Tysia, jesteśmy umówione na 15?

-Chyba się nie wyrobie. 15:30? Albo zadzwonię do ciebie jak będziemy kończyć Fettnera!

-Spoko! Ja do 18 jestem w pracy! Pa!

I wychodzi.

-Okeeeeeej – zaczyna Kofler. - Czy my o czymś nie wiemy? Ostatnio sobie do gardeł skakałyście.

-Była u nas w weekend i po pięciogodzinnej kłótni i krzykach uznałyśmy, że to nie ma sensu i spróbujemy się dogadać na spokojnie.

-To znaczy, że nie masz nic przeciwko temu, żeby wyszła za Krausa? - pytam.

-Po moim trupie za niego wyjdzie – rzuca stanowczo Polka i wraca do czytania sprawozdań.

-Dobra, ja spadam na skocznie – mruczy Michi. - Jedzie trener?

-Zacznijcie z Kofim, ja przyjadę za jakąś godzinę.

Andreas podnosi się i zabierając z ziemi torbę rusza za Hayboeckiem.

-Tylko dzieciaczki! - wołam ich zanim wyjdą. - Nie pozabijajcie się, bo dziewczyny są mi tu potrzebne.

-Jasne!

-Ej, Michi! - krzyczy wesoło Tysia.

-No?

-Żartowałam z bliźniakami!

-Co?

-Dobrze je ubrałeś! Ale skoro mi uwierzyłeś to znaczy, że i tak ich nie rozróżniasz!

Michi zawraca i pochyla się na swoimi dziećmi.

-Mam nadzieję, że poczucie humoru odziedziczyliście po mnie, a nie po swojej trzepniętej matce. Przecież ja w depresję popadnę, albo co najmniej nerwicy dostanę...

Z pamiętnika Heinza Kuttina, 18 sierpnia 2016, 16:05

-Dlaczego wy nie skaczecie?! - krzyczę oburzony wchodząc na teren skoczni Bergisel i widząc moje dzieciaczki i Koflera stojących przy barierkach.

-Bo widzisz Heinz... Mamy mały problem z Diethartem – mówi niepewnie Andreas.

-To znaczy? Mówiłem, żeby go zesłać do kontynentalki – prycham rozglądając się za Thomasem. - A wy – wskazuję na chłopców – mnie przekonywaliście, żeby go zabrać, że mu pomożecie...

-I pomogli – stwierdza Kofler. - Diethart na dzień dobry wyrównał rekord skoczni, a potem było tylko gorzej. Znaczy lepiej. No w sensie, że dalej.

-A z jakiego rozbiegu?

-No i tu jest problem. Skróciliśmy mu maksymalnie rozbieg. Hayboeck z Morgim się parę minut mocowali z belką, bo rury tam trochę zarośnięte i zardzewiałe są, tak dawno nikt tego aż tak nie skracał. A Didl robi rekord za rekordem.

-A gdzie on teraz jest?

-Kazałem mu zmierzyć gorączkę.

-Po co? - dziwię się.

-Żeby chociaż przez chwilę usiadł na dupie i nie skakał, bo to się robi niebezpieczne powoli.

-W związku z czym Didl mierzy gorączkę już ósmy raz bo Kofiemu cały czas coś nie pasuje – wtrąca złośliwie Kraft.

-Masz lepszy pomysł? - pyta poddenerwowany Andreas.

-Nic nie mówię...

-Fascynujące! - wykrzykuję. - Co mu zrobiliście? - pytam podejrzliwie moje dzieciaczki.

-36,7! No nie chce być więcej! - z domku wyłania się Didl.

-Może spróbuj zmierzyć w ustach? - proponuje Kofler. - Coś kiepsko wyglądasz...

-Ale mierzyłem już tyle...

-ZMIERZ W USTACH! - krzyczy Andi, więc Thomas posłusznie wraca do domku.

-Więc? - patrzę podekscytowany na chłopców.

-Kazał nam trener mu pomóc, to pomogliśmy – wzrusza ramionami Gregor.

-Niesamowite! - cieszę się. - Ale chwileczkę! Nie podaliście mu czasem żadnych niedozwolonych środków?

-A skąd trenerze! Same ziółka – uśmiecha się złośliwie Fettner.

Z nieznanych mi przyczyn Kofler rzuca mu przerażone spojrzenie. No przecież dobrze! Medycyna naturalna, to jest to!

-Fantastycznie! – cieszę się. - Zawsze byłem fanem naparów! Ah, byle więcej takich problemów...

-Heinz, on ląduje na płaskim – mówi spokojnie Andreas. - Może mu się coś stać.

-Pospieszcie się, bo Didl zaraz skończy mierzyć temperaturę – popędza nas Hayboeck. - No chyba, że któryś ma serce mu powiedzieć, żeby zmierzył w... no wiecie.

-Świńskim zadku? - podpowiada mu Stefan.

-Dokładnie.

-Trzeba go zawieźć na mamuta – oznajmia Gregor.

-Zmierzyłem! - na werandzie domku pojawia się Didl. - 36,7! Ale pewnie Kofi mi nie uwierzy, więc pójdę zmierzyć jeszcze raz.

I znika.

-Tresowany – rzucam zadowolony i przenoszę wzrok na Schlieriego. - Na mamuta?

-No mamuta chyba nie przeskoczy, co nie? - pyta niepewnie.

-Dzisiaj i tak nie damy rady – mruczę spoglądając na zegarek. - No nic. Wy dzieciaczki na górę, podnieście sobie belkę, a Diethart poćwiczy z Koflerem imitacje skoków. Diethart, synu! Gdzie ty jesteś?! No ileż można gorączkę mierzyć, czy ty jesteś poważny?!

Z pamiętnika Heinza Kuttina, 18 sierpnia 2016, 20:13

Zachodzące słońce zwiastuje koniec wyjątkowo upalnego dnia. Mrużąc oczy mimo założonych okularów przeciwsłonecznych podjeżdżam pod siedzibę związku. Parkuję i wysiadając z auta zauważam na ławce przed budynkiem Tysię z Wellingerem. Andi trzyma na kolanach jedno z bliźniaków, brunetka drugie.

-A wy co spiskujecie? - pytam podchodząc do nich.

Oboje podskakują jak oparzeni. Aż nie chce mi się wierzyć, że nie zauważyli, że do nich idę.

-Ah, dzień dobry tato! - uśmiecha się radośnie Wellinga.

Kawalarz, no nie ma co.

-Nie przesadzaj – uspokajam go. - Dopiero niedawno przestałem sobie wyobrażać, że stajesz w płomieniach za każdym razem kiedy cię widzę. Ciesz się.

-Trener to zawsze wie jak komplementem zacząć rozmowę – śmieje się chłopak.

-Co ty tu robisz?

-Przyjechałem zobaczyć bliźniaki – odpowiada. - No i po Sophie.

-Co znaczy 'po Sophie'?

-Zabieram ją do Niemiec na kilka dni.

Wróóóóóóć.

-Że jak?

-Żona panu nie mówiła?

No jakoś chyba zapomniała.

-O czym?

-Jedziemy na wakacje.

-Do Niemiec?

-Nie no... Na Teneryfę.

-Czyli zabierasz ją na Teneryfę, a nie do Niemiec – zauważam.

-Jakby się nad tym zastanowić to tak, ma trener rację.

-Dlaczego ja nic o tym nie wiem? - pytam.

-Bo by się trener nie zgodził?

-Jakby się nad tym zastanowić to tak, masz rację. Ktoś jeszcze leci z wami?

-Tynka i Marinus – odpowiada Tysia. - Możesz być spokojny, Tynka nie pozwoli żeby młodej włos z głowy spadł.

-Jak to Tynka jedzie na wakacje? - pytam oburzony. - Przecież ona nie ma urlopu!

-Owszem, ma.

-Niby kto jej go podpisał?

-Ty. W zeszłym tygodniu – prycha śmiechem dziewczyna.

-Bzdura!

-Znając moją siostrę pewnie wsunęła wniosek między papiery zawodników, które podpisywałeś. Ale nie ma bata, widziałam i jest podpisany.

-Ja z nią muszę poważnie porozmawiać! Jest jeszcze w pracy?

-Daj jej spokój – śmieje się Tysia. - Musisz się zająć formą Fettnera...

-Chrzanić Fettnera. Jadę powstrzymać Sophie! I Jaqueline! Na litość boską, moja rodzina oszalała! Niech tylko Sophie zadzwoni, że coś jest nie tak, to przyjadę tam choćby rowerem i wtedy inaczej porozmawiamy mój synu!

-Dobrze tato!

-Nie mów do mnie tato!

-Ale tata powiedział do mnie synu! - uśmiecha się Wellinga i wiem, że dobrze się bawi.

-O ciebie tatuś też będzie tak walczył – mówi Tysia do Leny, co ta kwituje ślinotokiem z buzi. - Cóż, elokwencję to ty na pewno masz po tatusiu... O cholera.

Spoglądam na nią, by po chwili odwrócić wzrok w tą samą stronę co ona. Pod budynkiem związku pojawił się nowy samochód: bordowa terenówka na niemieckich numerach. Terenówka, którą Tysia znała doskonale. A należała ona do Marinusa Krausa.

*****

Zważywszy na to, jaką malutką burzę wywołał poprzedni rozdział pragnę tylko zaznaczyć, że nie chce robić z Austriaków karykatury, więc nie zawsze rozdział będzie naładowany głupotami Heinza po same brzegi :) mam nadzieję, że zrozumiecie :)

Tak jak wspominałam u Diany, do której serdecznie Was zapraszam (http://tellherwhy.blogspot.com/) zbliża się sesja, więc czasu mało i nie mogę przewidzieć kiedy się tu znowu pojawię :( mam nadzieję na początek lutego, trzymajcie kciuki ;*

oczywiście wszystkim zdającym życzę powodzenia i bawcie się dobrzem w Zakopcu! <3